Janne kon heel vroeg praten en had op jonge leeftijd (1,5jaar) al een redelijk grote woordenschat in vgl. met kindjes van haar leeftijd. Op het moment dat ze naar school ging (naar het instapklasje) werd haar woordenschat groter en groter. Het kwam er echter soms ook iets minder vlot uit. De eerste stotters lieten zich horen. Meer specifiek is het begonnen na een incident, tijdens het spelen op de speelplaats met een ander kindje, waar Janne danig van onder de indruk was.

De school vond het te vroeg om te starten met logopedie, omdat het er volgens hen nog kon uitgroeien. Ondanks dit advies ben ik zeer blij dat we toch meteen gestart zijn hiermee. Ik vond het enorm confronterend om de stotters te horen bij mijn kind, alsook de gezichten van anderen als ze stotterde. De grootouders zijn er zelfs ziek van geweest. En bovenal had ik ook de indruk dat mijn dochter zelf besefte dat er iets mis was. Ze durfde op dat moment minder te vertellen bij vreemden of ze probeerde te antwoorden met ja of nee. Thuis kon ze echter wel volledig zichzelf zijn en taterde ze er dan ook op los.

De therapie is echt op maat van het kind. Janne zag dit steeds als was het gaan spelen bij Greet en liefst van al, met iets nieuws. 😊 Het was voor het kind ook echt spelen. Terwijl de ouders de nodige tools aangereikt krijgen en opgevoed worden om zelf met je kind aan de slag te gaan. Ik heb tijdens de therapie mijn kind beter leren kennen qua karakter, maar ook mezelf. Wat zijn mijn valkuilen? Hoe leg ik druk op haar? Ik vond het ook leuk om zaken die zich die week hadden voorgedaan met Greet te kunnen bespreken (zeg maar even ventileren, aftoetsen, raad in plan van aanpak krijgen). Eigenlijk mis ik dit soms nog. Je krijgt er ook handvatten voor de toekomst aangereikt. Ik ben er ook van overtuigd, omdat we zo snel zijn gestart, dat we ook zo snel hebben kunnen afbouwen. We hebben Janne geen mogelijkheid gelaten om foute dingen aan te leren. Na 11 maanden hebben we de therapie dan kunnen afbouwen. Sindsdien heeft ze geen stotters meer gehad. Maar ik blijf wel gefocust op haar taal. Ik schaduw nog steeds. Ze laat nog steeds haar mondje rusten op bepaalde momenten. Wanneer ze foute vervoegingen maakt, zeg ik haar niet dat het verkeerd is maar herhaal ik het op het juiste manier. Ik lees ook enorm veel boekjes met Janne, want ze blijft hongerig naar nieuwe input. En na 6 maanden kan ze nog steeds gekke woordjes maken. Af en toe doet ze dit voor aan haar poppen. 😊

Momenteel zijn we in blijde verwachting van een 2de kindje en ik ben ervan overtuigd dat ik al deze zaken ga meenemen bij mijn 2de kind.